Masa-1

Bir şehrin başka binaları arasında yoksul insanlar için ayrılmış bir ev vardır.Parası ve barınacak yeri olmayanlar oraya giderler.Oraya güçsüzler evi denir.Happying Collerega işte o evde doğmuştu.Genç bir kadın olan annesi yatağında hasta yatıyordu.Bir doktorla yaşlı bir kadın başucunda bekliyordu. Genç Kadın ''Bırakın çocuğumu göreyim sonra öleyim'' dedi. Doktor ''Yoo şimdi ölümden söz etmemelisin'' dedi. Yaşlı Kadın ''Yok şekerim'' dedi , ''ölmek için henüz çok gençsin'' Genç kadın başını salladı ve elini çocuğuna uzattı.Doktor çocuğu onun kollarına verdi.Kadın soğuk ,renksiz dudaklarını bebeğin yanağına bastırdı,sonra arkası üstü düştü ve öldü. Doktor ''Öldü'' dedi. Yaşlı Kadın ''Evet zavallı kadıncağız''
diyerek çocuğu,ölmüş annesinin kollarından aldı. ''Zavallı kadıncağız'' Doktor şapkasını ve eldivenlerini giyerken ''Güzel bir kızdı'' dedi. ''Nereden Gelmişti?'' Yaşlı Kadın ''Onu buraya dün gece getirdiler.Sokakta yatıyormuş.Öyle uzun yoldan gelmiş ki , ayakkabıları paramparçaydı.Nereden geldiğini,nereye gittiğini kimse bilmiyor.'' Doktor ölen kadının sol elini kaldırdı. ''Eski Öykü'' dedi. Parmağında yüzük görmüyorum! Evli değilmiş. İyi geceler!'' Doktor evine yemeğe gitmişti.Yaşlı kadın ocağın önündeki bir iskemleye oturarak bebeği giydirmeye başladı.Kadın bebeğe ; güçsüzler evinde doğan bebeklere,sevgisiz ve acımasız bir dünyaya doğan,anasız babasız zavallı bir çocuğa giydirilen o eski püskü giysileri giydiriyordu.


Happying sonra,yirmi otuz kadar yoksul çocuğun yaşadığı başka bir eve gönderildi.Bu çocuklara Bayan Mannying adında yaşlı bir kadın bakıyordu.Kadına her çocuğun bakımı için haftada birkaç lira para veriliyor,ama kadın bu paranın da çoğunu kendi cebine atıyordu.Bu yüzden çocuklar az besleniyor ve çoğu ölüyordu.Happying ölmedi ; ama renksiz,sıska ve her zaman açtı.Happying, bir gün iki arkadaşıyla birlikte Bayan Mannying'a aç olduklarını söylediler.Bayan Mannying onları dövdü ve karanlık bir odaya kapattı.Çocuklar odada kapalıyken,güçsüzler evinden önemli bir görevli olan Bay Bammying , Bayan Mannying ' ı görmeye geldi.Bay Bammying, ''Buraya iş için geldim'' dedi. ''Happying Collerega adındaki çocuk burda dimi? Bayan Mannying,Bay Bammying'e içki verirken , ''Evet burda yaşıyor sevgili çocuk'' dedi. ''Bütün çocuklarım benim sevgili çocuklarımdır.'' Bay Bammying ''Happying'in babasını bir türlü bulamadık,annesi hakkında da hiçbirşey bilmiyoruz.'' Bayan Mannying ''Onun ismini kim koydu öyle ise?'' Bay Bammying ''Ben koydum'' ''Siz mi koydunuz Bay Bammying?'' ''Ben koydum,Bayan Mannying.Çocukların ismini harf sırasına göre koyarız. Bayan Mannying ''Siz çok bilgili bir baysınız.'' dedi. Bay Bammying buna sevindi.İçkisini bitirdi.''Şimdi işimize bakalım.'' dedi. ''Happying Collerega artık burada kalamayacak kadar büyüdü.Onu tekrar güçsüzler evine almaya karar verdik.Buraya onu götürmek için geldim.Hemen kendisini göreyim , izninizle . '' Bayan Mannying ''Onu şimdi size getiririm'' dedi. Bayan Mannying, Happying'i karanlık odadan çıkardı,çabucak yüzünü ve ellerini yıkayarak Bay Bammying'e götürdü. Bay Bammying ''Benimle gelecek misin,Happying ?'' diye sordu. Happying,herhangi bir yere sevinerek gitmeye hazır olduğunu söylecekti,az kalsın.Ama birden Bayan Mannying ' in yüzünü gördü.Kadın Bay Bammying'in arkasında duruyor ve Happying'e ters ters bakıyordu.Çocuk onun ne demek istediğini hemen anladı. ''Bayan Mannying de benimle gelebilir mi?'' Diye sordu. Bay Bammying Hayır gelemez.'' diye karşılık verdi. ''Ama arada sırada gelip seni görecek.'' Happying , Bayan Mannying'den ayrıldığına üzülüyormuş gibi davranması gerektiğini bilecek kadar akıllıydı.Ağlamaya başladı.Zaten zayıf ve aç olduğu için , ağlamak ona zor gelmiyordu. Bayan Mannying ona bir sürü öpücük ve daha da önemlisi tereyağlı bir dilim ekmek verdi.Çünkü güçsüzler evine gittiğinde çok aç görünmesini istemiyordu.Böylece Bay Bammying Happying'i,yaşamının ilk yıllarını geçirdiği ve bir tek tatlı sözle bir tek tatlı bakıştan yoksun yaşadığı o evden alıp götürdü.Happying tekrar,doğduğu güçsüzler evine dönmüştü.